Bijzonder jaar voor vrijwilligers opvang vluchtelingen en asielzoekers: ‘Hilversum voelt echt meer als thuis’

De drie mensen die de prijs van Hilversummer van het Jaar mochten ontvangen, Edwin Zwart, Liliane van der Hoeven en Asli Tukenmez, zijn trots op al die Hilversumse vrijwilligers die bijdroegen aan de opvang van vluchtelingen en asielzoekers. Zelf zijn ze even sprakeloos als zij de bijbehorende award krijgen uitgereikt. “Wel lastig dat het nu ineens om jezelf draait”, aldus Van der Hoeven.

Uit handen van wethouders Gerben van Voorden en Bart Heller ontving het drietal de glazen trofee, die de Gooi en Eembode ieder jaar rond de feestdagen uitreikt. De winnaars, die de award ontvangen namens al die vrijwilligers, zijn blij verrast. Echter, aldus Zwart tijdens het uitgebreide gesprek dat volgt, wanneer hij vooraf had geweten dat hij een prijs in ontvangst had moeten nemen, was hij niet eens komen opdagen. Liliane van der Hoeven en Asli Tukenmez zijn het hier niet helemaal mee eens, maar begrijpen zijn gedachte. 

Het maakt wel duidelijk dat deze drie Hilversummers totaal niet voor zichzelf doen wat zij doen. Zij snappen daarbij wel weer het argument dat de prijs gaat naar de mensen op de werkvloer. En dus niet naar de directeuren of voorzitters van bepaalde organisaties of verenigingen. 

De keuze voor deze drie personen maakte de redactie van deze krant samen met Allard Bentvelsen van Hilversummers.nl. Het online platform, dat twee jaar terug al deze award ontving, speelde een belangrijke rol in het bij elkaar brengen van al die Hilversummers die een bijdrage leverden in het aanvankelijk toch chaotische proces dat de opvang van oorlogsvluchtelingen uit Oekraïne was. Bij het bepalen wie uiteindelijk de award in ontvangst mochten nemen, was er aanvankelijk een lange lijst van namen waarbij uiteindelijk dit inspirerende trio overbleef. 

Machteloosheid

Dat proces ging in Hilversum vooral van start bij de opening van de opvanglocatie aan de Heuvellaan. “Dat was echt het moment”, aldus Van der Hoeven die daar vlakbij woont. “Ik had toen tijd om wat te doen en daarnaast was er de maatschappelijke betrokkenheid. Dat kwam toen samen. Ik voelde die machteloosheid. Stel dat dit jezelf overkomt. Ik heb me na overleg met mijn gezin meteen aangemeld als gastgezin en ging naar binnen bij de Heuvellaan.”
ls koster heette Edwin Zwart de Oekraïense vluchtelingen welkom in de Schuilhof, vooral met het idee dat kinderen een plek hadden om te spelen. “We kregen een verzoek van de Raad van Kerken en zo is het gekomen. En dan kom je in een goeie mood. Het is verschrikkelijk mooi werk. Met heel veel emoties: verdriet en teleurstelling maar ook mooie momenten. Het is prachtig om op deze manier iets van het geloof te laten zien. Door de deuren open te zetten. Er zijn voor de mensen.”

Tukenmez, bestuurslid bij SC ‘t Gooi, leerde de vluchtelingen kennen door de eerste sportactiviteit bij de Hilversumse vereniging: de voetbalwedstrijd tussen de vrouwen van ‘t Gooi en ADO Den Haag. “Dat was heel bijzonder, het was hun allereerste uitje”, kijkt zij terug op die avond. “Bijzonder vindt zij ook de samenwerking die vervolgens ontstond tussen de Hilversumse sportverenigingen. “Anders had ik nooit met bestuursleden van andere verenigingen aan tafel gezeten. Het heeft ons allemaal verbonden. En we hebben echt leuke dingen neergezet. In het begin was de vraag enorm en was het flink zoeken, maar uiteindelijk is er echt iets moois ontstaan. Sport is zo verbindend. Mensen kunnen er hun ei in kwijt.”

Van der Hoeven nam al vrij snel de coördinatie van alle vrijwilligers op zich en speelt tevens een actieve rol bij de plannen voor opvang in de oude Philipslocatie. De Hilversumse zegt daarbij dat de rust de laatste maanden enigszins terugkeerde door de toenemende steun vanuit het Leges des Heils, maar er waren nog genoeg projecten. Zo was de Hilversumse ook drukdoende met het realiseren van een netwerk voor Hilversumse gastgezinnen. “Vooral bedoeld om onze gasten beter te begrijpen”, vertelt zij.

Taallessen

Ook voor de komende tijd ligt er genoeg werk op tafel. De Oekraïense vluchtelingen zijn er immers nog en ook het aantal asielzoekers neemt de komende tijd toe. Zo is de groep die momenteel in Gooiland verblijft binnenkort twee keer zo groot. Ook daarbij speelt De Schuilhof een belangrijke rol, vervolgt Zwart, bijvoorbeeld voor taallessen. “Bij asielzoekers denk je toch aan mensen die stil in een hoekje zitten, maar dat is helemaal niet zo. Je bent geneigd te denken dat het gelukszoekers zijn, maar het zijn zulke aardige mensen. En als je ook beseft wat zij hebben meegemaakt.”

Inmiddels neemt het enthousiasme bij het drietal om actief deel te nemen aan het gesprek steeds meer toe. Vragen stellen hoeft niet meer. Turkenmez: “Als je hoort hoe die mensen hebben moeten vluchten. Daar kunnen wij ons toch niets bij voorstellen? Van der Hoeven: “Laatst was hier een vrouw zo intens aan het huilen. Dan voel je je machteloos.“ En Zwart: “Ik heb ook moeite met de term asielzoekers. Die mensen staan voor je. Het is mens tot mens.”

Tuindag

Bijzonder is ook dat de vrijwilligers en organisaties elkaar steeds beter te vinden. Door met elkaar in contact te staan, ontstaan er mooie dingen, is de conclusie. “Het heeft me zo veel gebracht. Dat is niet onder woorden te brengen. Laatst hadden we hier een tuindag voor asielzoekers, daar waren jullie ook bij. Dat was gewoon een feest. Je merkte dat die mensen er even uit waren.”

Er verschijnt een lach op de gezichten van het drietal. Er wordt in mogelijkheden gedacht, niet in problemen. “Als we iets organiseren kan aanvankelijk de groep deelnemers niet te groot zijn vanwege een tekort aan vrijwilligers, maar vervolgens kan die groep niet groot genoeg zijn.” Van der Hoeven: “En het is niet alleen een uitje voor de vluchtelingen, ook voor ons. En wat leuk is: als ik nu op het Marktplein loop kom ik veel meer bekende gezichten tegen. Hilversum voelt echt meer als thuis.”