Een bekerwedstrijd op een dinsdagavond in oktober. De eerste avondwedstrijd dit seizoen en er was vanuit verschillende hoeken wat achtergrondinformatie ingefluisterd. Eén ding was duidelijk, we mochten aan de bak. Met de laatste peptalk (iets over geen onnodige foutjes vooral in het eerste kwartier) vers in het geheugen startten we de wedstrijd. Al snel werd duidelijk dat dit een pittige klus werd. Een geweldige middenveldster bij SO Soest die haar compagnon (de opstomende voorstopper) goed wist te vinden, zorgde menig moment voor een overtal van SO Soest op het middenveld. Soest combineerde en wij liepen het eerste kwartier achter de feiten aan. Na een soort zwabberschot in de 10e minuut scoorde Soest de 0-1. Het zag er vanaf de bank wat klungelig uit, maar er was geen sprake van een onnozele fout, dus coach Wen bleef dit keer kalm. Zoals bekend beginnen wij vaak pas te voetballen als we een achterstand hebben bereikt. Zo ook deze avond, het was weer gelukt, met een achterstand voetbalt het nou eenmaal twee keer zo fijn. Zo ging de wedstrijd gedurende de rest van de eerste helft op en neer. Zij combineerden en speelden een positiespel, wij waren levensgevaarlijk uit de counter. In de 37e minuut werd ons geduld beloond en schoot Nikki overtuigend de 1-1 binnen na een voorzet van Char. Bianca gooide zich dapper voor een hard schot richting onze goal. De afdruk van die bal zal nog wel even op haar lijf staan. Enkele minuten later gaf Mieke een goede diepe bal op Char die trefzeker afrondde. Zo stonden we nog voor de rust op een voorsprong en hadden we het tij gekeerd, zo dachten we. In de rust werden er enkele wijzingen en wissels toegepast. Daar we beperkt zaten in onze wissels en een overschot aan middenvelders hadden, werd er besloten om Lisa (na het uitvallen van Bianca) als voorstopper te laten spelen. Lisa die daar niet enorm gelukkig mee leek, accepteerde deze rol toch maar, en (het mag gezegd) vervulde deze prima. Na ongeveer een kwartier mocht Soest een corner nemen en werd deze bij de 1e paal over de grond ingeschoten. 2-2, maar er was geen tijd om bij de pakken neer te gaan zitten. We creëerden verschillende kansen. De keepster van Soest was een stuk sterker dan verwacht. Char probeerde het nog een paar keer met brute kracht en invalster Tessa streefde naar uiterste precisie, maar de keepster van Soest hield knap stand. Met nog 20 minuten op de klok werd er besloten dat het genoeg was. In een tijdsbestek van slechts 4 minuten verscheen zowel de 3-2 als de 4-2 op het niet werkende scorebord. Eerst een solo van Nikki via de linkerkant, en op het moment dat iedereen dacht: nu schiet ze, legde ze de bal breed bij Char, en ja, geef haar maar eens ongelijk, want bij Char weet je gewoon bijna zeker dat de bal in het net belandt. Vervolgens een mooie bal van Bella op de lopende Char, en ook hier bleef Char meedogenloos kalm en doeltreffend. Met nog een kwartier op de klok besloot Soest alles of niets te gaan spelen. Een extra spits werd gebracht. Voor de geblesseerden, staff en het publiek was het een extreme belasting voor het hart en de bloeddruk. Nikki werd in de laatste 10 minuten als extra verdediger opgesteld. Nu was er voor Soest echt geen doorkomen meer aan. Steeds zat er een been, bil, rug of teen tussen. De spaarzame keren dat het Soest toch lukte om zich vrij te spelen, was Eva een baken van rust. Zodra zij bulderde “LOS!!!!” wist ieder van ons dat Soest geen schijn van kans had. Daarnaast mag vermeld worden dat Eva verschillende keren gedurende zowel de eerste als de tweede helft ons op de been hield, zowel coachend als zich tot het uiterste uitstrekkend. Alle ballen pakte ze met zekerheid en wat mij betreft mag zij zich dan ook the woman of the tuesdaynight match noemen. Een titel die ze met eer en waardigheid mag dragen, totdat er weer een dinsdagavond wedstrijd gespeeld zal gaan worden, maar ik verwacht dat dat pas zal gebeuren na de jaarwisseling. De tweede helft was een helft met vele kansen voor ons, en het betere spel van Soest. Misschien was het onterecht om achteraf te zeggen dat Soest het verdiende om te winnen. Na een nachtje slapen weet coach Wen wel beter. Immers: als je je niet in de scorende situatie situeert, zal het vonnis aan de andere kant verschillende malen door Char worden voltrokken. Laten we daar dan ook maar een spreekwoord van maken. De laatste loodjes wegen het Chaarst. Een speciaal dank aan Bella en Tessa voor hun beschikbaarheid en geweldig harde werk.