We hielden er rekening mee dat het een pittige wedstrijd ging worden. Aalsmeer had vorige week twaalf keer gescoord tegen Ouderkerk en wij hadden maar één ‘hele’ wissel en dat was ook nog iemand die nooit komt trainen. Een brunette. Ene Gitte. Wel fijn dat zij en Priscilla konden meedoen, want anders hadden we niet eens een team gehad. Toen we de scheids zagen, kwamen er traumatische herinneringen boven. Vooral Wendy en Priscilla hebben op dit veld moeilijke momenten beleefd die haast resulteerden in een scheiding en een handgemeen. Ik zal verder niet uitweiden over de trouwring, die Wen op bevel van de scheids had afgedaan en (de waarschuwing van Natas ten spijt) toevertrouwd aan Priscilla, die hem kwijtmaakte en Elijah de schuld gaf. Ook hoe we het veld met z’n allen vergeefs hebben uitgekamd staat ons nog wel voor ogen. Het andere trauma dat het zien van de scheids weer oprakelde, had te maken met zijn fluitwerk: dat kon weleens bepalend worden voor de wedstrijd. De tegenstander bleek inderdaad sterk. Hun veldspel was beter dan het onze, maar toch verweerden we ons goed tegen hun aanvallen. De ganse familie De Gooijer stond achterin en poeierde de ene na de andere bal weg, al moest Eva af en toe ook haar reddingswerk verrichten. Miek stond midmid en had haar eerste tegenstander redelijk in de tang, maar de coach had dat gauw in de gaten en wisselde die dame voor een andere die niet alleen behendig was maar ook zo snel als een raket. Gelukkig boden Melis, Natas en in de tweede helft de brunette goede rugdekking. In de achtste minuut viel het eerste tegendoelpunt, hoewel wij eigenlijk de betere kansen hadden. Zo gaf Char een beeldschone voorzet op Nikki, die Nikki er normaal gesproken in geknald zou hebben, maar nu presteerde ze het om het presenteerblaadje galant aan de keeper te overhandigen, waarmee ik probeer te zeggen dat ze vriendelijk in haar handen schoot. Ook Miek kreeg een goede kans, maar de bal lag niet lekker, dus ze koos ervoor, tot ongenoegen van de De Gooijers, om hem opzij te tikken naar Char, die meestal wél raak schiet. Nu niet. In de 42ste minuut echter gaf Melis een fantastische bal over de verdediging heen die Char afmaakte. Een mooi slot van de eerste helft. Ergens hiervoor of hierna eiste de scheids voor zichzelf een hoofdrol op door te fluiten na een handsbal van Aalsmeer. Natas maakte zich gereed om de vrije trap te nemen, maar wat bleek: de scheids had niet gefloten voor de handsbal, die hij bij nader inzien ‘een ander soort hands’ vond. Aanvoerder Natas vroeg terecht om opheldering, waarop de scheids, in zijn onmetelijke wijsheid, besloot niet ons maar de tegenstander een vrije trap te geven en wel vanaf een door hem zorgvuldig uitgekozen plek op de rand van de zestien, perfect voor een linkspoot. Niemand begreep waarom. Gelukkig miste het meisje, zodat we met 1-1 de rust in gingen. Er waren wel meer regels die de scheids niet helemaal bleek te begrijpen. In de tweede helft maakte Rianne overtuigend hands door de bal min of meer te vangen boven haar hoofd. De korfbalmentaliteit is er nog niet helemaal uit. De scheids gaf voordeel omdat de tegenstander de bal meteen weer had, maar toen Miek de bal even later veroverde in een duel, gaf de scheids toch maar de vrije trap. Miek wierp een wanhopige blik op coach Wen. ‘Gaat het nog, Miek?’ vroeg Wen even later. ‘Nee,’ sprak Miek. En met deze ontboezeming deed Wen… niets. Gedurende de hele tweede helft werd dapper gestreden. Melis werd neergehaald door de linksbuiten van de tegenstander en bleef liggen, tot grote schrik van een van ons, want achter me hoorde ik paniekerig roepen: ‘Water! Melis ligt nooit!’ Melis komt inderdaad altijd gewond het veld af, maar je ziet haar eigenlijk nooit lang liggen. Het bleek gelukkig mee te vallen en de strijd werd voortgezet. Patricia haalde nog een bal van de lijn, Lisa passeerde drie dames en was daarna te moe voor de voorzet, Char gaf nog een prachtige voorzet op Jessie, verschillende spelers gaven prima ballen op Char. Char speelde trouwens sowieso een geweldige wedstrijd: ze verdedigde mee, veroverde of kreeg menige bal in de buurt van de middenlijn, trok vervolgens een sprint naar de goal en gaf voor of schoot zelf. Jammer dat ze geen fitbit om had, want ik was wel benieuwd naar de meters. Toch wilde het tweede doelpunt maar niet vallen. In de vijfennegentigste minuut ontstond helaas uit een corner een goede kans voor de tegenstander en die ging er wel in. Dat was erg jammer, want we hadden zeker gelijkspel verdiend. Verloren tegen de koploper dus, maar geen onaardige wedstrijd. Hoopvol was ook dat Jamiley haar eerste wedstrijdminuten maakte. Dat ging hartstikke goed, dus binnenkort doet ze weer op volle sterkte mee en hebben we er iemand bij die nog minstens drie decennia houdbaar is (als we Patricia als ijkpunt nemen). Quizvraag: welke speler uit ons team is even oud als het leeftijdsverschil tussen Patricia en Jamiley? De eerste die het goede antwoord geeft, wint een kannetje bier. (Tenzij het Jamiley is. Dan een kannetje limonade.)